من خدا را دارم............

من خدا را دارم

         سفری می باید

                      سفری بی همراه

                               گم شدن تا تنهایی محض

                                                      سازکم با من گفت

                                                                      هر کجا ترسیدی

 از سفر لرزیدی 

                      تو بگو از ته دل 

                                        من خدا را دارم

                                                    من و سازم چندیست

                                                                              که فقط با اوییم

 

از همان روزی که دست حضرت قابیل

 گشت آلوده به خون حضرت هابیل

از همان روزی که فرزندان آدم

زهر تلخ دشمنی در خونشان جوشید

 آدمیت مرد

 گرچه آدم زنده بود

 

از همان روزی که یوسف را برادر ها به چاه انداختند

از همان روزی که با شلاق و خون دیوار چین را ساختند

آدمیت مرده بود

 

بعد دنیا هی پراز آدم شد و این آسیاب گشت گشت

قرن ها از مرگ آدم هم گذشت

ای دریغ!

آدمیت برنگشت

 

قرن ما

روزگار مرگ  انسانیت است

سینه ی دنیا ز خوبی ها تهی است

صحبت از آزادگی/پاکی/مروت ابلهی است

صحبت از عیسی و موسی و محمد نابجاست

 

 من که ازپژمردن یک شاخه گل

از نگاه ساکت یک کودک بیمار

از فغان یک قناری در قفس

از غم یک مرد در زنجیر

حتی قاتلی بر دار

اشک در چشمان و بغضم در گلوست

وندر این ایام زهرم در پیاله زهر مارم در سبوست

مرگ او را از کجا باور کنم؟

 

صحبت از پژمردن یک برگ نیست

وای! جنگل را بیابان می کند

دست خون آلود را در پیش چشم خلق پنهان می کند

هیچ حیوانی به حیوانی نمی دارد روا

آنچه این نامردمان با جان انسان می کنند

 

صحبت از پژمردن یک برگ نیست

فرض کن مرگ قناری در قفس هم مرگ نیست

فرض کن یک شاخه گل هم در جهان هرگز نرست

فرض کن جنگل بیابن بود از روز نخست

در کویری سوت و کور

 در میان مردمی با این مصیبت ها صبور

 

صحبت از مرگ محبت مرگ عشق

گفت و گو از مرگ انسانیت است

 

                                                     فریدون مشیری

زندگی................پیله پروانه

روزی سوراخ کوچکی در یک پیله ظاهر شد.شخصی نشست و ساعت های تقلای پروانه برای بیرون آمدن از سوراخ کوچک پیله را تماشا کرد.ناگهان تقلای پروانه متوقف شد و به نظر رسید که خسته شده و دیگر نمی تواند به تلاشش ادامه دهد.آن شخص مصمم شد به پروانه کمک کند و با برش قیچی سورخ پیله را گشاد کرد. پروانه به راحتی از پیله خارج شد اما جثه اش ضعیف و بال هایش چروکیده بودند.آن شخص به تماشای پروانه ادامه داد.او انتظار داشت پر پروانه گسترده و مستحکم شود و از جثه ی او محافظت کند اما چنین نشد. در واقع پروانه ناچار شد همه عمر را روی زمین بخزد و هرگز نتوانست با بالهایش پرواز کند.آن شخص مهربان نفهمید که محدودیت پیله و تقلا برای خارج شدن از سوراخ ریز را خدا برای پروانه قرار داده بود تا به آن وسیله مایعی از بدنش ترشح شود و پس از خروج از پیله به او امکان پرواز دهد.گاهی اوقات در زندگی فقط به تقلا نیاز داریم.اگر خداوند مقرر می کرد بدون هیچ مشکلی زندگی کنیم فلج می شدیم به اندازه کافی قوی نمی شدیم و هرگز نمی توانستیم پرواز کنیم.